Η μελέτη πάνω στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη παραμένει ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών, οι οποίες μπορούν να πλαισιώσουν αλλά και να διανθίσουν το ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Το έργο του μας διοχετεύει ως ποιοτική δεξαμενή θέματα που αφορούν όλες τις πτυχές της ανθρώπινης υπόστασης, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της και παράλληλα τη μικρότητά της. Η συγκεκριμένη έρευνα στα διηγήματα του Ππδ επικεντρώθηκε σε θέματα εκπαίδευσης και σχολικής ζωής μέσα σε ένα πλαίσιο λογοτεχνικό, ως μια μικρο-ιστορία της εκπαιδευτικής πορείας των θεσμών, των αντιλήψεων με αυτοβιογραφικό υπόβαθρο. Κατανοώντας την περίοδο αυτή, κατανοεί κάποιος τη μεταγενέστερη πορεία των εκπαιδευτικών πραγμάτων.
Η συνεξέταση λογοτεχνίας και ιστορίας θα μπορούσε να αποβεί χρήσιμη τόσο για τη λογοτεχνική όσο και για την ιστορική εκπαίδευση. Ειδικότερα, η παράθεση και η αναπαράσταση εκπαιδευτικών ή κοινωνικών-πολιτικών γεγονότων στη λογοτεχνία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο λογοτέχνης εν γνώσει του υποτάσσεται στις απαιτήσεις ιστορικής έρευνας, θα μπορούσε να συνεισφέρει στη μελέτη του ιστορικού συγκείμενου και των χαρακτηριστικών μιας εποχής στην οποία αυτός έδρασε.